જમાના એ દિધા છે ઝખમ એટલાં, હવે કોઈ મરહમ લગાવે તોય દર્દ થાય છે.
પ્રેમ અને વહેમ વચ્ચે ઝોલા ખાતી જીંદગી. ક્યારેક વહેતી ક્યારેક થોભતી જીંદગી
જીંદગીની નાવને સંભાળુ હું કેમ ? આ નાવ તો પતવારમાં જ અટવાય છે.
સમયના વહેણમાં ખેંચાઈ જાઊં છું. વિચારોની લહેરમાં તણાઈ જાઊં છું.
તુટેલા ’સપન’ લઈ ચાલુ છું જ્યાં; એ રાહ પર મારી મંજીલ અટવાય છે.
નથી નદી કે નથી દરીયો, છતાં અહીં વગર પાણીએ વમળ રચાય છે.
જમાના એ દિધા છે ઝખમ એટલાં, હવે કોઈ મરહમ લગાવે તોય દર્દ થાય છે.
No comments:
Post a Comment